می اید آن روزی که می گویی چه صادق بود

دیوانه بود اما همان دیوانه عاشق بود

می آید آن روزی که بر حالش بنالی زار

او را که سهمش از جهان ایینه دق بود

می اید ان روزی که گویی خاطراتش خوش

ابیات او یاد آور دشت شقایق بود

می آید ان روزی که با یادش نمی خوانی

اورا که همدرد تو در بغض دقایق بود

شاید منم آن رفته از یادی که میدانی

آواره دیدار تو در این مناطق بود

شاعر دوست عزیزم جلال احمدی

شب بود و ماه و اختر و شمع و من و خیال

خواب از سرم به نغمه مرغی پریده بود

در گوشه اتاق فرو رفته در سکوت

رویای عمر رفته مرا پیش دیده بود

در عالم خیال به چشم آمدم پدر

کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود

موی سیاه او شده بود اندکی سپید

گویی سپیده از افق شب دمیده بود

یاد آمدم که در دل شبها هزار بار

دست نوازشم به سر و رو کشیده بود

از خود برون شدم به تماشای روی او

کی لذت وصال بدین حد رسیده بود ؟

چون محو شد خیال پدر از نظر مرا

اشکی به روی گونه زردم چکیده بود

روز پدر بر همه پدران زحمت کش بی ادعا ، دلسوزان بی انتها و عاشقان بی ریا مبارک

سلام دوستان عزیز

بهار بستر مهر است و دفتر معرفت

قصه هستی است

حکایت دلبستگیها و فراموشی خستگیها

بهاران باهمه زیباییهایش بر شما مبارک