غربت گرفته است سراپای خانه را

خاموش کرده‌ایم پس از تو ترانه را

بعد از تو هیچ، هیچ کسی نیست، بشنود

حرف و حدیث و زمزمه‌های شبانه را

یادم نمی‌رود، سر سجاده بودی و...

تسبیح با صفات که شد دانه دانه را

 مادر  قرار بود تو همراهی‌ام کنی

تا انتهای این غزل عاشقانه را

لعنت به روزگار! که تکرار می‌کند

این روزهای بی‌تو نشستن به خانه را

این خانه بی‌حضور تو معنی نمی‌دهد

از من گرفته‌اند به زور این بهانه را     یادت گرامی باد

باکمال تاسف و تاثر به اطلاع می رساند مادر مهربان همسرم (خانم همدم جانجانی ) در سانحه رانندگی جان به جان افرین تسلیم نمود و به دیار حق شتافت ؛ به همین مناسبت مجلس بزرگداشتی در روز شنبه 9/7/90در مسجد جامع گوهر دشت کرج برگزار میگردد.